همه ی آدما از تحسین شدن خوششن میاد. این درست نیست که بگیم اگه کسی تحت تریبت صحیح واقع شده نیازی به تحسین شدن توی جامعه نداره. این غلطه. ولی فرق کسی که تحسین طلب هست با کسی که تحسین طلب نیست اینجاست که فرد معمولی کارش رو انجام میده و مرتب یه چشمم به این نیست که من تحسین شم. در واقع کارهاش رو در راستای تحسین شدن پیش نمیبره. بلکه کاراشو اونطوری که فکر میکنه درسته انجام میده. در نهایت چون کارها به خوبی و درستی پیش رفتن توسط جامعه تحسین میشه. و از این موضوع هم خوشحال میشه و خوشش میاد.
اما من به عنوان یک فرد تحسین طلب در راستای این که چه کاری درسته پیش نمیرم.
من همش یه چشمم به اینه که بقیه میگن چه کاری درسته و چه کاری نادرست. تا از جانب دیگران تحسین شم. چون تحسین لازم و کافی رو در کودکی دریافت نکردم. و الان مرتب میخوام این نیازم رو برطرف کنم.
به نظرم علاوه بر خوراک، پوشاک، مسکن انسان یک سری نیاز های اولیه ی دیگه هم داره. یکی از اینا نیاز به تحسین شدنه. که اگه بهش پاسخ داده نشه فرد در بزرگسالی مرتب دنبال راه هایی هست که این نیازش رو جبران کنه. اونم جایی خارج خانواده چون به صورت ناخودآگاه فکر میکنه نمیتونه توی خانواده برطرف کنه. ولی یه نکته هم اینجاست. اگه من با پدر و مادرم درست صحبت کنم و بتونم این نیازم رو در حال حاضر برطرف کنم احتمالا آسیب های قبل رو حبران کنه. چون این نیاز چیزی نیست که فقط مربوط به یه دوره از زندگی باشه. من چه قبل چه الان بهش نیاز داشتم. و الان بیشتر چون الان نسبت بهش آگاه هستم ولی شاید قبلا نبودم! پس بهتره الان برم برطرف کنم و بهش پاسخ بدم. پس این شد درمان:)) آدم تا وقتی زندس فرصت داره!
درمورد خود مسئله هم باید بگم من به جای اینکه روی کار تمرکز کنم دنبال اینم که کی جواب میگیرم و کی تحسین میشم. خب الان فهمیدی این غلطه و چی درسته؟ فهمیدی یه آدم که تحسین طلب نیست چطور رفتار میکنه؟ تو هم اینطوری رفتار کن!
- ۹۷/۱۲/۲۶